Stokrotka kwiat 25g

Bylina dorastająca do 20 cm wys.; listki w różyczce, łopatkowate, brzegiem ząbkowane (nie zawsze), nagie lub owłosione; kwiaty na długich szypułkach, języczkowe - białe, często czerwono nabiegłe, rurkowe - żółte. Kwitnie od kwietnia do października. Rośnie na łąkach, na polanach, przy drogach, na trawnikach, w sadach, w ogrodach. Stokrotki są często uprawiane w celach dekoracyjnych. Odmiany szlachetniejsze (pełne, czerwono plamiste) też są oczywiście lecznicze.

Podstawowe związki czynne. Kwiat stokrotki zawiera mieszaninę saponin, związki garbnikowe, flawonoidy, antocyjanozyd, śluz, kwasy organiczne, jak jabłkowy i winowy, substancje żywicowe i woskowe oraz sole mineralne.

Działanie. Odwary z kwiatów stokrotki pobudzają wydzielanie śluzu oskrzelowego w sta-nach zapalnych górnych dróg oddechowych i działają wykrztuśnie. Zwiększają ponadto dobo- wą  ilość  wydalanego  moczu  i  usprawniają  usuwanie  z  organizmu  szkodliwych  produktów przemiany materii. Poprawiają również czynność wątroby i działają ogólnie tonizująco. Wyka- zują skuteczne działanie w niektórych chorobach skórnych. W lecznictwie ludowym uchodzą za środek „czyszczący krew”. Zewnętrznie wyciągi z kwiatów stokrotki przyspieszają gojenie ran oraz zmniejszają obrzę- ki i wynaczynienia po uderzeniach i kontuzjach. Uszczelniają też ściany włosowatych naczyń krwionośnych. Działania  niepożądane. Przetwory  z  kwiatów  stokrotki  w  zalecanych  dawkach  nie wywołują objawów szkodliwych.

Skład chemiczny.

Surowca zawierają olejek eteryczny, flawonoidy, saponiny, gorycz, garbniki, kwasy, sole, witaminy i inne substancje nie zbadane.

Działanie.

Stokrotka działa przede wszystkim moczopędnie, odtruwająco, zapobiega powstawaniu obrzęków i kamicy moczowej, reguluje przemianę materii, obniża ciśnienie krwi, reguluje wypróżnienia i cykl miesiączkowy.

Wskazania:

zaburzenia przemiany materii, choroby zakaźne, zatrucia, zaparcia, schorzenia skórne, kamica moczowa, stany zapalne układu moczowego, obrzęki, dna, reumatyzm, nieżyt żołądka i jelit, kaszel, nadciśnienie, skąpomocz, pękanie naczyń krwionośnych.

Zewnętrznie odwary ze stokrotki podaje się w formie okładów na obrzęki, siniaki, otarcia naskórka, drobne zranienia, ponadto do irygacji jako środek higieny osobistej i w upławach. Kwiaty stokrotki  bardzo rzadko stosuje się  pojedynczo,  a  niemal  wyłącznie w mieszankach ziołowych.

Napar: 2 łyżki kwiatów lub ziela zalać 1 szkl. wrzątku; parzyć pod przykryciem 20 minut; przecedzić. Pić 3-4 razy dz. po 150-200 ml; niemowlęta - 1-2 łyżeczki płynu 3-4 razy w ciągu doby; dzieci - 100 ml 3 razy dziennie

Zioła regulujące przemianę materii: zmieszać po 50 g kwiatów stokrotki i kwiatów tarniny oraz po 25 g morszczynu, naowocni fasoli, korzenia mniszka, ziela piołunu, ziela skrzypu i kwiatów rumianku. Wsypać 1 1/2 łyżki ziół do termosu i zalać 2 szklankami wody wrzącej. Zamknąć i pozostawić na 1 godz. Pić porcjami w ciągu dnia po posiłkach w otyłości, zaparciach atonicznych i przewlekłym nieżycie jelit.

Zioła do okładów w nerwobólach: zmieszać po 20 g kwiatów stokrotki, kwiatów podbiału, kwiatów mniszka i kwiatów słonecznika. Zwilżyć wodą 1-2 łyżki ziół, ogrzać i przykładać na miejsce bolące, niezależnie od przyjmowania syntetycznych leków przepisanych przez lekarza.

Okład ziołowy w wyprysku (egzemie): do 20 g otrąb pszennych lub żytnich (albo płatków owsianych  bądź jęczmiennych) dodać 10 g  kwiatów stokrotki  i 2 główki obranego czosnku. Całość zmiksować i dodać tyle wody, aby otrzymać papkowatą konsystencję. Przykładać papkę na chore miejsce, nakrywać gazą lub płótnem lnianym. Zmieniać 2 razy dziennie w ciągu 3- 6 dni.